Rozpoczęty w wielkiej euforii, 11 grudnia 1981, Kongres Kultury Polskiej, niespodziewa­nie został zerwany. Rano 13 grudnia na za­mkniętych drzwiach Teatru Dramatycznego - gdzie się odbywał - zastaliśmy lakoniczną wiadomość, że narady odwołane. Kilkusetoso­bowy tłum zdezorientowanych uczestników kręcił się niespokojnie i grupkami, pośpiesznie, rozchodził. Z Martą {#os#16048}Fik{/#} i kilkoma innymi kongresowcami podążąłem do Związku Literatów przy Krakow­skim Przedmieściu, gdzie spodziewaliśmy się cze­goś dowiedzieć. Zebrało się już sporo osób, rów­nie zaskoczonych jak my. Co chwilę przychodzi­ły informacje o następnych, nocnych i porannych aresztowaniach. Lista naszych bliż­szych lub dalszych znajomych i przyjaciół, inter­nowanych tej nocy, była coraz dłuższa. Tak rozpoczął się dla mnie pierwszy dzień sta­nu wojennego. Jak wszyscy przyjezdni, miałem 48 godzin na dotarcie do miejsca swego zamiesz­kania. Wróciłem do Krakowa.