Witold Wandurski zajmuje poczesne miejsce w rzędzie tych działaczy komunistycz­nych, którzy w Polsce między­wojennej parali się także pi­sarstwem i z jego pomocą wal­czyli o zwycięstwo wielkiej idei. Podzielił też tragiczny los wielu polskich komunistów, tropiony i więziony w kraju zginął na emigracji w Związku Radzieckim w okresie terroru lat trzydziestych. Nie był to wielki talent ale w polskiej li­teraturze rewolucyjnej stanowi - jako poeta i dramaturg - ważną i piękną pozycję wartą przypomnienia i upamiętnienia. Wandurski zajmował się gorąco teatrem. Prowadzona przez nie­go "scena robotnicza" w Łodzi miała interesujące osiągnięcia. Obecnie historycy próbują je podsumować. Służyła ona awangardzie, która wtedy, w la­tach dwudziestych, ściśle zwią­zana była z rewolucją. "Śmiertka na gruszy", z któ­rą olsztyński Teatr im. Stefa­na Jaracza przyjechał do War­szawy jest teatralizacją klech­dy ludowej o uwięzionej śmierci i o