Wybierając się do teatru na Fredrę, znakomita większość publiczności spodziewa się spotkać tam starego znajomego - dobrodusznego gawędziarza, który na zasadzie "znacie, to posłuchajcie" opowie kolejną śmieszną historyjkę, gdzie ta­rapaty miłosne odgrywać bę­dą zapewne niepoślednią rolę. Oczekiwania te są jak najbardziej uzasadnione, prakty­ka teatralna sprawiła bo­wiem, iż najbardziej znanymi fredrowskimi utworami są "Śluby panieńskie", "Zem­sta", "Damy i huzary", "Mąż i żona" czy "Pan Jowialski". Krytycy literaccy wspominają co prawda, także i przy okazji tych utworów, o kilku - sięgających coraz to głębiej i coraz mniej wesołych - poziomach twórczości tego dramaturga, jednak teatr po­zostaje przy swoim, utrwala­jąc wizerunek Fredry: nasze­go najwybitniejszego co prawda, ale przecież "tylko" komediopisarza. Nie jest to bynajmniej za­rzut. Fredro rzeczywiście jest największym naszym kome­diopisarzem (ciekawe skądi­nąd, dlaczeg