"Piołun" Teatru Ósmego Dnia z Poznania bez przesady można nazwać przedstawie­niem kultowym. Powstało w 1985 roku na emigracji. Pol­scy aktorzy wraz z innymi za­granicznymi trupami zaraz po jego zrealizowaniu udali się w trasę po Europie. Był to nie­omal cygański tabor, jechali z namiotami, rozbijali się w pobliżu stolic, grali i jechali dalej... Spektakl zrodził się z rze­czywistości stanu wojennego. Dramatu, który choć inaczej, w mniej lub bardziej drastycz­ny sposób, to przecież dotknął każdego Polaka. "Piołun" jest zapisem nie tyle faktów, ile osobistych przeżyć aktorów, koszmarów towarzyszących im we śnie i na jawie. Oba te światy przenikają się nawza­jem do tego stopnia, że nic w tym spektaklu nie jest wprost rzeczywiste ani niere­alne. Tylko ta policyjna syrena i migotliwe niebieskie światło, łomot do drzwi w nocy nie po­zostawiają wątpliwości... Naturalnie pokolenie stanu wojennego zawsze odbierać będzie ten spektakl bardzo emo