"Byłem, mogę jeszcze dzisiaj powiedzieć, boleśnie raniony tą lekturą. Porażony wielkością, przenikliwością i szaleństwem tej sztuki. Wiedziałem, że muszę ją zamienić w teatr. Ale jak, gdzie, kiedy?" To cytat z tekstu Jerzego {#os#1115}Jarockiego{/#}, opublikowanego przez "Dialog" (1991, nr 2), w którym ten wybitny reżyser zwierza się ze swoich fascynacji Gomb­rowiczem, a dokładnie: jego "Ślubem", przeczytanym w roku 1957. Przez ponad trzydzieści lat dramat ten był stale obecny w świadomości artystycznej Jarockiego. Mocował się z nim wiele razy, poszukując dlań najwłaściwszego kształtu sceniczne­go, zgodnego z duchowym klimatem cza­sów, w których on powstawał. Tworzył go we współpracy z różnymi zespołami tea­tralnymi: krajowymi i zagranicznymi. W 1960 roku dał prapremierę "Ślubu" ze stu­dentami Politechniki Śląskiej w Gliwi­cach, zanim jeszcze zainteresowały się nim teatry w Paryżu, Sztokholmie, Ber­linie. Potem wystawiał dramat