W stylu kolorowej szopki jest pomyślane przedstawie­nie "Ożenku" na scenie Teatru Dramatycznego. Myśl insceniza­cyjna odpowiada charakterowi komedii Gogola,której postaci są w gruncie rzeczy marionetkami pro­wadzonymi przez dwoje sprycia­rzy: swatkę Fiokłę Iwanowną i przebiegłego Koczkariewa. Wraże­nie rodzajowej,utrzymanej w ludowym stylu szopki wywołuje prze­de wszystkim oprawa scenogra­ficzna Ewy Starowieyskiej. Miesz­czańskie wnętrza mieszkań,w których rozgrywa się akcja komedii,są wmontowane w rozkwitający nad nimi "bukiet" złotych kopuł cerkiewnych i kolorowych orna­mentów z odpustowych malowa­nek i pierników. W tej jaskrawej, śmiałej kompozycji malarskiej jest zachowana harmonia barw i rysunku przy wyraźnej tendencji do ujęcia satyrycznego. Niestety sceny,które Jan Świ­derski "wpisał" w te ramy plas­tyczne,dalekie są od doskonałości i harmonii."Ożenek" należy do najczęściej na scenach polskich grywanych sztuk rosyjskich. W ciągu