PREMIERA "Ifigenii w Taurydzie" jest wydarzeniem nie tylko teatralnym, lecz bodaj w większej jeszcze mierze literackim. Nowy przekład dramatu Goethe­go pióra Edwarda Csato ma wy­bitne walory poetyckie. Zbliża dzieło do dzisiejszego widza, wy­rażając językiem uwspółcześnio­nym zawarte w nim myśli; a jed­nocześnie zachowuje spokojną, klasycyzującą formę wiersza tego dramatu. Przenoszący nas w świat antycz­nej Hellady dramat o Ifigenii po­wstał w okresie kultu Goethego dla klasycyzmu, pomiędzy burzli­wym, raczej szekspirowskim "Goetzem von Berlichingen", a rozwichrzonym romantycznie "Fa­ustem". Ten utwór o klasycznej budowie jest owocem filozoficznej kontemplacji nad sensem antycz­nych mitów. Pod powierzchnią spokojnej, klasycyzującej formy przepływa w nim jednak nurt ży­wych spraw ludzkich, rozgrywa­jących się w głębi serc kilku wpro­wadzonych na scenę postaci. Są to ludzie niepokojeni namiętno­ściami i gwałtownymi uczuciami jak bohatero