Kim jest tajemniczy Godot? Dlaczego w tej sztuce nic się nie dzieje? Czy są tu aluzje do sytuacji politycznej Polski? To arcydzieło czy "nuda niezrozumiała"? Polska prapremiera "Czekając na Godota" Samuela Becketta w reżyserii Jerzego Kreczmara w Teatrze Współczesnym w 1957 roku była dla warszawskiej publiczności szokiem. Jedni twórczość Becketta przywitali entuzjastycznie, inni, wychodząc z teatru, z oburzeniem trzaskali drzwiami. "Czekając na Godota" - pierwszy Beckettowski dramat na naszych scenach był upragnioną nowinką z Zachodu - przykładem nowego stylu, nowej formy, nowej estetyki. Krytyka podkreślała wymiar filozoficzny sztuki. Dla szerokiej publiczności w Polsce "Czekając na Godota" miało w tym czasie jeszcze dodatkowe znaczenie polityczno-społeczne. Był rok 1957. Tę sztukę, w której Godot obiecuje przyjść i nie dotrzymuje obietnicy, zastosowano do ówczesnej sytuacji Polski - do obietnic, które dawał komunizm, a które nie zostały spełnion