Wstępne przemówienie dyrektora Gawlika, wygłoszone przed tym programem miało, być może, oznaczać, że jest to debiut nowej dyrekcji Teatru Telewizji. Zapowiedzi jednak w teatrze telewizyjnym było już sporo. Ambitnie zapowiedziana swego czasu kadencja Jerzego Antczaka nie przyniosła, w rezultacie, oszałamiających wyników, chociaż na jej dobro zapisać wypadnie kilka ciekawych spektakli - i nie wiadomo, na ile trwałe, choć godne utrzymania - innowacje w dziedzinie systemu honoracyjnego aktorów, autorów i adaptatorów, pracujących w telewizyjnym teatrze. Interregnum po Antczaku stało się widowiskiem smutnym. Jan Paweł Gawlik - nowy szef Teatru Telewizji - jak na razie nie składał deklaracji, ale jeżeli za taką właśnie uznać pokazywanie nam przedstawień studentów Szkół Teatralnych z Krakowa i Warszawy, to jest to posunięcie obiecujące. Obiecujące z wielu względów.

Po pierwsze więc Teatr Telewizji - największa "scena" w Polsce - zaangażował się w ten sposób w nową dziedzinę swojej potencjalnej działalności, którą stać się może nie tylko i nie tyle produkowanie spektakli własnych, ile szeroka, najszersza, jaką można sobie wyobrazić, dystrybucja tego, co stanowi o polskim życiu teatralnym. Jest w Polsce wiele teatrów nieznanych poza regionalnym kręgiem ich odbiorców, wiele zespołów tworzących teatr i wiele scen na których pojawiają się interesujące inicjatywy teatralne - nie tylko scen dramatycznych, ale także kabaretowych czy wręcz operowych, jak na przykład warszawska Opera Kameralna, na mocy dziwnego paradoksu jedyna chyba w świecie opera bez sceny. Myślę, że szansa polskiego życia teatralnego leży w tej właśnie różnorodności, która równocześnie jest często przesłonięta mgłą niewiedzy i nieznajomości przed oczyma szerszej widowni. Kto na przykład naprawdę wie cokolwiek o krakowskim Teatrze K