"Grupa Laokoona" na pewno nie należy do najlepszych sztuk {#os#7335}Różewicza{/#}. W dodatku w swej aktualnej warstwie satyrycznej w niejednym się postarzała, sta­ła się niemal historyczną; trzy­naście lat, które minęły od jej napisania, to przy dzisiejszym tempie cała epoka. A jednak przedstawienie w Teatrze Współ­czesnym, precyzyjnie poprowa­dzone przez Zygmunta {#os#871}Hübnera{/#} i wybornie zagrane przez ak­torów jest bardzo zabawne. Śmiechu co nie miara i śmiech to bynajmniej nie pusty, w swym głównym ataku godzi w niebłahe problemy naszej współ­czesności. Sam Różewicz wyznał, że za­czął pisać tę drugą po "Karto­tece" swą sztukę jako protest przeciw współczesnemu teatro­wi, a potem poszedł na kompro­mis z tym teatrem: "Grupa La­okoona" miała być rzeźbą w marmoladzie. Nie w marmurze, nie w gipsie, ale w ordynarnej marmoladzie. Miała to być de­grengolada estetów i pseudonowatorów wyrzeźbiona w mar­moladzie. Miała to by�