Aleksander Fredro, osiadłszy w dworku na Chorążczyźnie we Lwowie lubił - prowadząc spokoj­ny tryb życia - wracać myślami do lat swej pierwszej młodości, kiedy jako oficer Księstwa Warszawskiego służył pod sztandarami Napoleona. Kiedy przy świście kul na polach bitewnych, przy wesołym brzęku manierek na biwakach i swawol­nych hulankach w miasteczkach garnizonowych przeżywał ze swymi towarzyszami broni wiele chwil górnych i chmurnych. O tych też wiarusach myślał Fredro, tworząc swoją wyborną komedią "Damy i huzary". Napisana w roku 1825 jest to jedna z wcześniej­szych sztuk autora "Zemsty". Jednakże znakomite są jej walory sceniczne: zwarcie zbudowana i roz­wijająca się akcja, przepysznie żywe postacie, a przy tym wiele iście fredrowskiego humoru, wigo­ru i niespodziewanie wikłających się sytuacji. Zaczyna się to zresztą zaraz na początku. Stary major huzarów, przyjechawszy wraz z towarzysza­mi na urlop do swego dworu, postanawia oczyś�