PROWINCJĄ teatralną to Po­znań nie jest, chociaż wielu chciałoby, żeby tak było. Mó­wiono, iż w Poznaniu nic ory­ginalnego się wydarzyć nie może, mówiono o konserwa­tywnym rozumieniu kultury, a jako przykład dawano niegdysiejszą aferą z "Weselem" w reżyserii Byrskich czy o wiele późniejsze perturbacje dyrekcji Mikołaja Grabowskiego. Mijały lata, a w Poznaniu powstał silny ośrodek tzw. teatru studenc­kiego (Teatr Ósmego Dnia, ICD, Maya, Jan). W tym "prowincjonal­nym" mieście od 1973 r. działa Iza­bella Cywińska, która pozwoliła Ja­nuszowi Wiśniewskiemu tworzyć swoje oryginalne przedstawienia plastyczne. Zmiennymi kolejami lo­su biegnie życie artystyczne w Teatrze Wielkim i Teatrze Polskim. Ale i w tych szacownych przybyt­kach zdarzają się lepsze sezony, a z całą pewnością wybitne przed­stawienia. Stali czytelnicy "Kierunków" zdążyli się już zorientować, iż swój "prowincjonalny" poznański fotel recenzenta z rzadka zamieniam na in