Jest takie opowiadanie Bertolta Brechta, z cyklu "historie o panu K" pt. "Gdyby rekiny stały się ludźmi" - które można sobie przeczytać przy końcu drukowanego programu Teatru Ludowego, w związku z nowohucką premierą "Pana Puntili". Warto z tej historyjki zacytować taki fragment: "...w szkołach tych rybki będą się uczyć, jak należy wpadać w paszczę rekinom, (...) w szkołach... pouczą je, że najlepiej i najpiękniej jest gdy rybka sama się radośnie poświęci, że wszystkie małe rybki muszą wierzyć rekinom, zwłaszcza wówczas, gdy te obiecują dbać o piękną przyszłość... Powstaną więc obrazy ukazujące kły rekinów w pięknych barwach, a ich paszcze jako wspaniałe ogrody, wśród których można z radością biegać..."

Sprawa zupełnie jasna. Nie ma potrzeby jej komentować. Sztuka Brechta "Pan Puntila i jego sługa Matti" - jest także jasna. Tyle, że autor odwrócił tu sytuacje z opowiadania: nie rekiny zamieniają się w ludzi, lecz właśnie pewni ludzie SĄ rekinami. Ba - może by nawet nie doszło do ich rekinowych wcieleń, gdyby nie konkretny układ społeczny. Albowiem rekiny w świecie ludzkim występują tylko wówczas, jeśli zezwala im na to system zatwierdzający prawo do pożerania ludzkich rybek. Klasa rekinów i klasa rybek - to podstawowy podział społeczny ustroju kapitalistycznego. Zaś szkółką dla rybek wpadających "radośnie w paszcze." pedagogów-rekinów, jest majątek z krowami, tartakami i młynami pana Puntili w trochę egzotycznym kraju "Tysiąca Jezior". Ów egzotyzm europejski pozwala zresztą autorowi nasycić sztukę pikanterią erotyzmu bardzo przecież krewkich synów Północy, gdzie spraw płci bynajmniej nie owija się w bawełnę, czy tiule. Osadzenie wi