Powodzeniem u publicznoś­ci i uznaniem u recenzentów cieszy się "Wesele Figara", wy­stawione w reżyserii Andrzeja Dobrowolskiego na scenie Te­atru Polskiego we Wrocławiu. Tadeusz Lutogniewski zasta­nawia się w "Gazecie Robotniczej" nad żywotnością i nie­ustanną świeżością tekstu Beaumarchais, cytując za Bo­yem tezę Sarcey'a, że "praw­da znana, uznana, podana w scenicznej plastyce słowa, zy­skuje potężny odgłos u zach­wyconych słuchaczy". Spek­takl, jak można się zoriento­wać z recenzji, jest "widowis­kowy", muzyczny (Trochę pod Mozarta - jak zatytułował sprawozdanie recenzent "Sło­wa Polskiego"), a ponadto cie­kawy i wyrównany od strony aktorskiej. Podobają się wszystkie właściwie role, zwłaszcza zaś Figaro i Zuzan­na (Bogusław Danielewski i Irena Szymkiewicz), Hrabia (Andrzej Polkowski) oraz Che­rubin, grany przez młodziutką wychowankę wrocławskiego Studia Dramatycznego - Jadwigę Skupnik. Oryginalną, skrótowo-zwiewną, a