Gombrowicza w Teatrze Nowym brawa nie milkły dłużej niż to jest przyjęte w poznańskim środowisku intelektualnym i artystycznym, które obdarza jednako­wym, rutynowym zachwytem wszystkie po kolei premiery, na które teatr wysyła zaproszenia. Waldemar Śmigasiewicz, importowany do Poznania autor adaptacji i reżyser przedstawienia, widocznie nie przewi­dział naszej pobłażliwości, bo stworzył spektakl takiej klasy, od jakiej nasze tea­try odzwyczajają nas z nużącą konsekwe­ncją. Po pierwsze więc - taktownie za­chował się wobec klasyka i pozwolił rów­nomiernie wybrzmieć wszystkim tema­tom dzieła Gombrowicza - od problemów z dojrzałością przez krytykę naszej mega­lomanii narodowej po rozprawę z polskimi mitami kulturowymi. Wiele natomiast zainwestował w reżyserię i wykonanie ak­torskie i dlatego spektakl cieszy oko już na poziomie układu poszczególnych scen, które są ułożone starannie jak kost­ki domina. Rzetelna praca u fundamen­tów zaw