Przestrzeń sceniczną w przedstawieniu Bogdana Augustyniaka organizują drewniane instalacje. Niezmienność ich położenia wyznacza jedność miejsca. Symbolicznym kształtem nadają pozornie ujednoliconemu światu charakter dynamiczny i niejednorodny. Niepokój wprowadzają postacie o zmieniających się nastrojach i namiętnościach, "ogrywające" zagadkowe figury autorstwa Józefa Oraczewskiego. Prosta konstrukcja na przodzie sceny jest w pierwszym akcie znakiem świątynnego miejsca, tłem wynurzeń Fedry przed powiernicą. Symetrycznie do niej zostaje ustawione surowe, drewniane posłanie. Monumentalna figura w głębi kilkupoziomowej sceny przypomina kształtem konny rydwan. Przywołany nie bez powodu już na początku, pozostanie znakiem owej fatalnej konieczności, przypominając o śmierci Hipolita. Wcześniej pełni funkcję tarasu i wieży, na której dociera do Fedry wieść o powrocie męża. Kraty jak pomosty, którymi w ostatnim akcie Teramenes dokona podziału na św