Fausta poznajemy jako maga: szarlatana parającego się czarami, a zarazem uczonego, dokonującego różnych eksperymentów. Oba aspekty dobrze reprezentują właściwości człowieka renesansu. Z jednej strony posługuje się on jeszcze atrybutami średniowiecznej wiedzy, z drugiej - próbuje ją przekroczyć, przecierając nowe drogi. Wynikające stąd sprzeczności zdecydowały o sposobie przedstawienia dziejów Fausta. Johann Spiess opublikował rodzaj anegdotycznej kroniki jego życia, a Christopher Marlowe zredagował ją w postaci dramatu, który nazwał tragedią. W istocie rzeczy utwór Marlowe'a ma charakter hybrydy. Łączy treści umoralniające w duchu nauk chrześcijańskich z nową "wiarą", zapożyczoną z antyku. Marlowe kontynuuje tradycję moralitetu, niezwykle bogatą na Wyspach Brytyjskich. Oto jej najlepsze przykłady: "The Castle of Perseverance" (Zamek Wytrwałości) z początku XV wieku i kończący długą serię "Pilgrim's Progress" (Droga Pielgrzyma) J