Inscenizacja "Eryka XIV" w Teatrze Polskim jest szere­giem nieporozumień. To nie­porozumienia między aktorem a reżyserem, reżyserem a au­torem, tekstem dramatu a sce­nografem, i wreszcie między Teatrem Polskim a widownią. Nieporozumienie pierwsze: re­żyser - Zygmunt {#os#871}Hübner{/#} i Wieńczysław {#os#2779}Gliński{/#} grający Eryka XIV mieli, jak się wy­daje, zupełnie różne intencje wobec dramatu Strindberga. Gliński nie stworzył wpraw­dzie studium obłędu, ale rów­nie daleki był też od grania "chłopskiego króla". Zrezyg­nował z fatalistycznej trage­dii losu i starał się wydobyć przede wszystkim swoisty hamletyzm Eryka, hamletyzm, który w wydaniu Strindberga sprowadza się do niekonsek­wencji i rysów patologicz­nych. Grał człowieka słabego, miotanego sprzecznymi uczu­ciami, wpadającego w skraj­ności, trochę psychopatę. Nie był szaleńcem ani demonem, był tylko człowiekiem bez charakteru, ofiarą własnej chwiejności. Rola Gliń