Współczesna dramaturgia stawia przed widzem-czytelnikiem barierę dla niektórych wręcz nie do pokonania. Potencjalny odbiorca przyzwyczajony jest, niejako poprzez samo bywanie w teatrze, do repertuaru klasycznego. Jego wyznacznikiem może być Mrożek, Beckett, Mickiewicz, Szekspir, czasami Strindberg, a rzadziej Durrenmat. Jeśli decyduje się na odejście od głównego nurtu ma zazwyczaj na myśli teatry alternatywne, preferując uznane grupy-placówki - kiedyś Grotowskiego, Kantora, teraz bardziej Derevo. A oto zmusza się go do oglądania tego, co ukochała sobie Europa ostatnich lat, nowej dramaturgii. Nowa dramaturgia to nic innego jak powiew nowości w zatęchłych od kurzu salach teatralnych całej Europy. To teksty wprowadzane na scenę przez młodych reżyserów, co więcej - teksty te są pisane przez zupełnie młodych dramaturgów. Ale to co je łączy ze sobą, to sposób opowiadania o świecie oraz, co najważniejsze, tematy, jakich dotyczą. Dla wielu teatromanów