Twórczość dramatyczna Gottholda Ephraima Lessinga, z któ­rą szły w parze liczne jego wypowiedzi o charakterze teoretycz­nym (m. in. słynna "Dramaturgia hamburska") stanowi nieomal epokę i to nie tylko w dziejach dramatu i teatru niemieckiego drugiej połowy XVIII wieku. Wyrastająca z opozycji do dziedzictwa klasycznego, znaczonego nazwiskami Corneille'a i Racine'a, dziedzictwa uważanego wówczas w Niemczech (m. in. przez Ch. Gottcheda) za jedyny wzór godny naśladowania - twórczość Lessinga wyznacza nowe drogi europej­skiej sztuce dramatyczno-teatralnej, otwiera perspektywę na późniejsze dokonania w tym zakresie Schillra, Goethego, romantyków itd. Zamyka ona jednocześnie w sobie tej miary mistrzostwo dramaturgiczne, o jakim np. myślał Czechow, mówiąc obrazowo, iż w sztuce teatralnej strzelba zawieszona w pierwszym akcie w ostatnim powinna wypalić. Dzisiaj, kiedy odchodzi się bądź wręcz już się odeszło od tzw. dramaturgii otwartej, dopuszczającej pew