Dzieje przekładów "Emilii Galotti" na język polski zaczynają się od Wojciecha Bogusławskiego, który wystawił tragedię w r. 1790 i ogłosił jej tłumaczenie w trze­cim tomie "Dzieł dramatycznych" w r. 1820. O następnym przekła­dzie pióra S. Starzewskiego wia­domo tylko, że był grany w Kra­kowie w r. 1843. Również w Kra­kowie, w r. 1878, pojawiło się na scenie tłumaczenie Władysława Sabowskiego, wydane w Warsza­wie w tymże roku. Kolejnym tłu­maczem jest Jerzy Jędrzejewicz (w "Dziełach wybranych" Lessinga z r. 1959), a listę zamyka Michał Misiorny - autor przekładu gra­nego obecnie w teatrze im. Ho­rzycy w Toruniu. Ponieważ oryginał nie nastrę­cza trudności filologicznych, cała sprawa zawiera się właściwie w granicach doboru stylizacji. "Emi­lia Galotti" ma świetny potoczny dialog, który wznosi się do patosu tylko w kilku momentach kulmi­nacyjnych i zawiera stosunkowo niewiele, jak na dzieło tamtej epoki, rozbudowanych w hipotaksy kom