Podczas premiery "Święto Winkelrida" Andrzejewskiego i Zagórskiego w gdyńskim Teatrze Dramatycznym, uświetniającej jubileusz 25-lecia Teatru, zau­ważyłem na tablicy z okolicz­nościowymi gratulacjami list od Kazimierza Dejmka: "Przepraszam, nie mogę przyjechać na Święto Winkelrida, bo tego samego wieczora odbywa się w moim teatrze premiera 'Romulusa Wielkiego' Durrenmatta". Pierwszy (i jedyny do czasu gdyńskiej inscenizacji) realizator sztuki, która stała się sensacją teatralną w 1956 r. nie zoba­czył niemożliwego come-backu Winkelrida. Oddalony od Gdy­ni kilkaset kilometrów musiał przeżywać jednak podobne wra­żenia. 24 stycznia br. na dwóch polskich scenach próbowano wskrzesić teatr metaforycznej groteski politycznej.

JERZY Andrzejewski i Jerzy Za­górski napisali "Święto Winkelrida" w 1944 n\, tuż przed Po­wstaniem Warszawskim. "Otóż mieszkaliśmy wtedy na Bielanach - pisał w Dialogu w 1933 r. Jerzy Zagórski - przy ulicy Schroegera 87, na jednej klatce schodowej: ja z żoną i trojgiem dzieci na parterze, Andrzejewski z żoną i synkiem nad nami na piętrze. Obowiązywała go­dzina policyjna - czyli konieczność wczesnego powrotu do domu i wiele zbywającego czasu. Podziemie teat­ralne w osobie Bohdana Korzeniew­skiego zaproponowało nam obu pi­sanie sztuk na konkurs Polski Po­dziemnej, w trosce o zapewnienie repertuaru teatrom po rychłym, jak już wróżyły gwiazdy i naloty, finale wojny. Szło o normalne sztuki, rozumiało się, że na tematy polskie i budujące, takie, jakie, przypuszcza­liśmy, będą potrzebne po wyzwole­niu spod okupacji. Więc żony nasze namówiły nas, żeby zamiast pisać oddzielnie, zrobić coś razem, skoro sprzyja temu tak bliskie sąsiedztwo, łatwo