NARESZCIE żywe przedstawienie. Przedstawienie, które dzisiaj jest zdarzeniem teatralnym, a które za lat kilka bądzie już miało swoją le­gendę. Przedstawienie z wielką rolą Ireny {#os#5850}Eichlerówny{/#}, z udziałem plejady akto­rów , któ­rych udział w warszawskiej "Czajce" Czechowa z roku 1970 zostanie zapa­miętany przez kronikarza życia teatralnego, z świetną scenografią Ma­riana {#os#837}Kołodzieja{/#}, z próbą innego niż to się dotąd działo odczytania drama­tu Czechowa przez Tadeusza {#os#3665}Minca{/#}, z ważnym, przekonywająco brzmiącym artykułem Ryszarda Przybylskiego w programie. Tyle zasług naraz, tyle li­czących się elementów, tyle zjawisk wartych odnotowania w jednym spek­taklu - to nieczęsto sie zdarza. Nie koniec na tym: jest to - myślę - przedstawienie ciekawe nie tylko dla recenzenta. Powinno chyba stać się "zdarzeniem frekwencyjnym". Tadeuszowi Mincowi udało się powie­dzieć w tej "Czajce" coś istotnego na temat teatr