Inscenizacja utworu literac­kiego, który powstał nie dla po­trzeb teatru, bez uwzględnienia specyficznych warunków, jakie dyktuje scena, wywołuje zaw­sze kontrowersje. Z takim też przyjęciem spotkał się spektakl TEATRU WSPÓŁCZESNEGO WE WROCŁAWIU pt. "Dżuma" w inscenizacji KAZIMIERZA BRAUNA, opartej na motywach powieści ALBERTA CAMUSA. Jedni zachwycają się w pełni jego kształtem scenicznym, drudzy zarzucają spektaklowi brak walorów artystycznych, rozpa­trują go nie w kategoriach czy­sto teatralnych, ale jako zja­wisko społeczne. Niemałą reklamę zapewnił mu fakt, iż od momentu pre­miery, która odbyła się w ma­ju br., przez 2 miesiące "Dżu­ma" miała charakter przedsta­wienia zamkniętego, które moż­na było obejrzeć jedynie dyspo­nując zaproszeniem. Atmosfera wokół "Dżumy" przybrała więc pociągający posmak sensacji. KAZIMIERZ BRAUN w swo­im dorobku twórczym dał się poznać jako reżyser, który nie jest specjalnie p