Śledząc to obecne w Krakowie przedsta­wienie "Dzikiej kaczki", raz po raz upewnia­łem się, że reżyser tego przedstawienia, kol. Władysław Krzemiński przystępował do pracy z taką samą bojaźnią, z jaką ja sze­dłem na spektakl: czy "Dzika kaczka" trafi do widza i słuchacza z 1957 roku, a więc do wnuka jeśli nie prawnuka ludzi, którzy mogli oglądać "Dziką kaczkę" jako utwór świeżo napisany? Te jego lęki mając na uwadze, dobrze pojmujemy dlaczego wystawiając "Dziką kaczkę" kol. Krzemiński działał systemem asekuracyjnym, dlaczego tok akcji wspo­mógł zespołem "sposobów" teatralnych, więc np. uwerturami muzycznymi i nastrojową grą świateł przed rozpoczęciem każdego ak­tu, przeniesieniem pewnych fragmentów (fi­nał I aktu i finał sztuki) ze sceny na pro­scenium, co niewątpliwie wprowadza pewne zaintrygowanie we wrażeniu widza, - na­stępnie: czymś w rodzaju chóru uczynienie rozmowy dwóch lokajów (na początku sztu­ki) i tym samym