"Dziady" w Teatrze Narodo­wym! W jedenaście lat po wystąpieniu Dejmka, w pięć lat po odkrywczej insceniza­cji Swinarskiego - i tuż po kontrowersyjnych inscenizacjach Mrówczyńskiego i Brauna, a skandalizujących Baranowskiego i Zygadły... {#os#835}Hanuszkiewicza{/#}, jak nikogo przed nim w teatrze, zafascynowała grupa młodych wileńskich spiskowców, ich działalność społeczna i re­wolucyjna. W części pierwszej swo­jego tryptyku ("Młodość") starał się pokazać trzeźwe myślenie filoma­tów, którzy sprawę Polski rozpatrywali w kategoriach racji oby­watelskich. W części drugiej (prezentując jedy­nie III cz. "Dziadów") chciał spojrzeć inaczej na ich działalność spiskową. Pi­sze w programie: "Dziady" jako zaszy­frowany przez Mickiewicza ślad przed-powstaniowego ruchu wolnościowego młodych na Wileńszczyźnie, nie są tyl­ko alergicznym odruchem poety, który do powstania nie poszedł. Stąd, jakby nie dość ich było w samych "Dzia­dach", dod