Zbieżność w czasie przy prezentacji teatralnej - jednego autora nasuwa za­wsze pokusę jakiegoś zestawienia czy porównania. Tak jest i teraz, gdy tea­try warszawskie odkryły walory sce­niczne sztuk Słowackiego, sztuk tzw. okresu mistycyzmu: "Sen srebrny Sa­lomei" w Teatrze Polskim i "Ksiądz Marek" w Teatrze Dramatycznym. Sztuki te to płomień zapalony słowem: Polska. Ona jest tam główną postacią. Słowacki wybiera z naszych dziejów momenty przykre, bolesne, piekące jak rana. Okres wewnętrznych walk: Kozacy, chłopi, szlachta, konfederacja bar­ska. A więc pomieszanie uniesienia i bohaterstwa z warcholstwem,prywa­tą, głupotą. Obraz ginącej Polski rzu­cony gwałtownie na wszystkie plany, widziane bystrym okiem obserwatora (mentalność, postawa, rysy ówczesnej obyczajowości i sytuacja społeczna)i równocześnie wizjonera. Zespolenie spraw realnych z siłami duchowymi w człowieku i poza nim. Szczególnie wy­raziście dzieje się to w "Księdzu Marku". Ksi�