DRAMAT antyczny zjawia się na naszych scenach dość rzadko, mi­mo, że za każdym razem budzi zainteresowanie. Częściej oglądać można jego polskie, lub obce trawestacje współczesne, w których mit, będący podstawą tragedii greckiej staje się pretekstem do rozważań ogólniejszej natury. Połączenie w ra­nach jednego wieczoru na tej sa­mej scenie utworów o wspólnej te­matyce, oddzielonych jeśli idzie o czas powstania niebagatelna liczba 2400 lat jest pomysłem wyjątkowym. Co prawda Eurypides, najmłodszy z trójki greckich tragików, tworzy postaci swych bohaterów w spo­sób bliższy naszej psychice, niż czy­nili to Ajschylos i Sofokles, Jan Parandowski natomiast jest pisarzem rozmiłowanym w starożytności, twórczość ich dzieli jednak ponad dwadzieścia trzy wieki, czyli wszystko: pogląd na świat, tradycja kultu­ralna, rodzaj teatru. Dlatego porównanie dwu wersji mitu o Jazonie, bohaterze słynnej wyprawy Argonautów po złote ru­no - i Medei jego n