Teatr Polski na swej Kameralnej Scenie pokazał oryginalne przedstawie­nie: połączone w jeden spek­takl dwie sztuki o starym grec­kim micie Medei i Jazona - klasyczna "Medea" Eurypidesa i współczesna polska "Medea" Jana Parandowskiego. Orygi­nalny to pomysł, choć cel takiego połączenia budzi wątpli­wości. Jeśli chodziło o porów­nanie wartości utworów, to od­powiedź musiała być przecież znana znacznie wcześniej przed przedstawieniem. Jeśli chodziło o porównanie stosunku obu epok do mitu Medei, do postaci i problemu kobiety opuszczonej przez męża, która miłość pro­wadzi do rozpaczy, rozpacz do nienawiści, nienawiść do zem­sty i zbrodni - to gdyby sztu­ka Jana Parandowskiego była reprezentatywna dla naszej epoki musielibyśmy powiedzieć, że nie jest dobrze. Medea Eu­rypidesa jest potężna, wielka jako kobieta, matka, dziecio­bójczyni - mocna okrutna, straszna, dzika, drapieżna, dum­na - ma charakter namalowa­ny tak mocnymi barwami, ja­k