"Nic prostszego niż fabuła "Po­kojówek" - pisał w "Dialogu" z 1959 r. Jan Błoński. - Dwie służące, Claire i Solange, ko­chają i nienawidzą równocze­śnie swą Panią. Anonimami zdradziły policji jej kochanka. Kiedy dowiadują się, że ten zostanie zwolniony, usiłują za­bić Panią. Doznają niepowo­dzenia; w strachu chcą się wzajemnie pomordować. W końcu jedna popełnia samobójstwo. Druga zaś wiedząc, że zbrodnia zostanie jej przy­pisana, upaja się swą - fałszy­wą - chwałą morderczyni." Od­tworzony w ten sposób sche­matyczny scenariusz odsłania zaledwie jeden z poziomów wielopiętrowej gry, ceremonii Pokojówek w teatrze Jeana Geneta. Claire i Solange To one odgrywają wobec siebie i na sobie przejmujący spektakl nienawiści. Są same. Same na scenie. Same ze swoimi uczuciami. Zawzię­te, zapamiętałe w rytualnych czynnościach. Każdego dnia odgrywają to samo przedsta­wienie - Claire udaje w nim Panią, Solange wchodzi w rolę Claire. S