Sceniczny kształt "Iwony, księżniczki Bur­gunda" w całości zależy od tytułowej kreacji, ta zaś nie została w pełni określona. Gombrowicz zatrzymał ją niejako w pół drogi, między projek­tem a jego realizacją. Rola ta potrze­buje więc silnego pociągnięcia reży­serskim piórem. Nic dziwnego, że scenariusz "Iwony" sta­wał się dla teatralnych twórców raczej taktem niż wędzi­dłem. Dziś - z perspektywy ponad czterdziestu lat sce­nicznego bytowania - międzywojenny dramat Gombro­wicza jawi się jako lakmusowy papierek reżyserskiego stylu, probierz artystycznego światopoglądu. Droga Iwony przez ciała aktorek, przez przywłaszcza­ne sobie twarze, prowadziła w dość nieoczekiwane prze­strzenie. Jak bardzo od siebie odległe - pokazuje zesta­wienie dwóch głośnych wcieleń: prapremierowej roli Bar­bary Krafftówny (1957) i krakowskiej kreacji Magdaleny Cieleckiej (1997). "Iwona" debiutowała w 1957 roku na scenie Teatru Dra­matycznego w Warszawi