Wystawiona po raz pierwszy w wiele lat po śmierci pisarza sztuka Emila Zegadłowicza "Domek z kart" od szeregu miesięcy nie schodzi ze sceny warszawskiego Teatru Współ­czesnego, grana przy szczelnie wypełnionej widowni. Jedno­cześnie wkracza ona kolejno na liczne sceny teatrów tereno­wych. A dzieje się tak dlatego, iż "Domek z kart" uderza w bar­dzo istotny i nietknięty dotych­czas przez naszą dramaturgię problem - nie wahajmy się go tak nazwać - współczesny. Ale także dlatego, iż wielki ten dramat polityczny, wielki dra­mat narodowy jest pełnym pa­sji oskarżeniem tych, którzy przez 20 lat swego niesławnego panowania gotowali ludowi polskiemu tragiczną klęskę wrześniową. Demaskując przy­czyny i źródła tej klęski, Zega­dłowicz umiał również dojrzeć drogę, wiodącą do ocalenia narodu i o drodze tej przemówić z całą siłą przekonania i uczucia. Sztuka Zegadłowicza przy­jęta została z entuzjazmem i uznaniem zarówno przez pu­blicz