Nazywa się to skromnie re­citalem, ale w zamyśle i w re­alizacji jest to cały teatralny spektakl, w którym aktorowi towarzyszą papierowe sobow­tóry i ponętne fikające noga­mi "girlaski" zaprojektowane z fantazją i poczuciem rumo­ru przez Elżbietę Terliko­wską, a już na żywo świetny zespół muzyczny: Zbigniew Lewandowski - perkusja, To­masz Łuc - gitara, Marek Markowski - piano, Igor Pietraszewski - saksofon, Jacek Węgrzynowski - kontrabas. Główny zaś bohater i wyko­nawca Krzysztof Dracz nie tylko wykonuje kilkanaście piosenek (należących do kla­syki gatunku, a także mniej znanych, również współczes­nych i autorów wrocła­wskich), zaludniając scenę różnymi charakterystycznymi postaciami z życia i z teatru, ale również wygłasza krótkie monologi, gra etiudy, robi pantomimiczne numery, ste­puje i bezwstydnie pociąga z flachy ("aktor pije, dobry aktor pije dużo"). Pomysłem scalającym wszystkie jego działania jest własnoręczne montowa