Z TEKI Aleksandra Fredry reżyser Maciej Englert wybrał do realizacji "Dożywocie" i uczynił to - jak można przypuszczać - z bardzo określonym zamiarem. Zamiarem tym było wyjście ze sztuką Fredry poza szczelnie otaczający tego autora krąg tradycyjnego przedstawienia czystej komediowości perypetii bohaterów. "Dożywocie" dopuszcza inną, nie­banalną interpretację, a Englert wykorzystał to - by przesunąć akcent na ostrą komedię obyczajo­wą, w przeciwieństwie do rozgry­wających się w aurze wesołości in­nych utworów Fredry. "Dożywocie", napisane zostało po: "Ślubach panieńskich" (1832 r.), "Panu Jowialskim" (tenże rok), ,,Zemście" (1833 r.) i ukazało się w roku 1835. Pomysł sztuki, odnoto­wany w papierach Fredry, datuje się jednak już w 1829 roku. Oto­czenie datami tego utworu uzasad­nia fakt jego odrębności: "Dożywo­cie" różni się od wymienionych tu komedii wielu cechami, a to ściśle określonym czasem akcji - "Teraz sobie na dewocj