Od roku 1948, tzn. od czasu swojej łódzkiej premery. "DOM BERNARDY ALBA" Federico Garcii Lorki - obok "Domu kobiet" Nał­kowskiej - ratuje dyrektorów przed naporem spragnionych gry aktorek. Inscenizacja kaliska przypomina słynne zdanie Zenobiusza Strzeleckiego: "Dom Ber­nardy Alba jest więzieniem, po którym na tle białych murów krąży kilka czarno ubranych ko­biet". Ale po to, by przekonać się, czy twórczyni scenografii do inscenizacji Macieja Korwi­na Elżbieta Iwona Dietrych prze­jęła się słowami nestora polskiej plastyki teatralnej, pojechać trze­ba do Kalisza. Strzelecki bowiem tak uzupełniał próbę jednozdaniowej definicji: "Zwykły, realistyczny dialog przeplata się (tu) ze śpiewem, balladami - to przecież (...) zagra­dza drogę do dekoracji opiso­wej, zmusza do skrótu. Propozycje Lorki zmierzają w kierun­ku dużej zwięzłości dekoratorskiej: wystarczy fragment ścia­ny chropowatej i kolorowej, do­brze malarsko zestawiony ko­stium realistyc