"Dom" to bardzo smutna sztuka. Akcja wydaje się statyczna, ale tyl­ko pozornie nic tu się nie dzieje. Bo w duszach ludzkich toczy się wal­ka o nadanie sensu pozostałej boha­terom części życia. Kiedy człowiek dokonuje wyboru celu i sposobów postępowania, ma zadanie trudne, ale też ma świadomość, że wszystko jeszcze przed nim. Natomiast szu­kanie sensu życia u jego kresu, kie­dy wszystko co miało być udziałem człowieka już się dokonało, prowa­dzi często do konkluzji, że życie to zostało zmarnowane. Bohaterowie "Domu" są w tym wieku, w którym ludzie dokonują ostatecznego podsu­mowania przeszłości. Miejsce akcji wydaje się domem dla psychicznie chorych. Ludzie żyjący w nim są chorzy nieuleczalnie, ale nie obłęd jest chorobą ich duszy, lecz samot­ność, smutek i bezradność. Nie po­trafią wyrwać się z tej samotności. Są bierni, nie potrafią porozumieć się ze sobą. Zdają sobie sprawę, że ich życie dobiega końca i że nic już w