Niedobrze jest - jeśli na za­pytanie o teatr odkrywczego re­pertuaru, systematycznych po­szukiwań, śmiałych ekspery­mentów, odważnego nowator­stwa pominąć musimy w odpo­wiedzi stolicę, a zwrócić uwagę tylko na teatralne placówki we Wrocławiu czy w Łodzi, w ubie­głym sezonie zapędzając się na­wet do przykładów z morskiego Trójmiasta i Częstochowy. Nie­dobrze jest, jeśli omawiając re­pertuar teatrów warszawskich chwalić możemy jedynie rzutkość Teatru Kameralnego w za­kresie polskich prapremier sztuk współczesnych i... rewię gwiazd w Teatrze Polskim, a po niespo­dzianki repertuarowe wyruszać aż do Teatru Ludowego na Szwedzką, podczas gdy - dla przykładu - tak zespołowy i na wysokim poziomie prowa­dzony Teatr Współczesny skąpi nam i premier i sztuk współ­czesnych. Niech nas więc nie dziwi, że zasługa zajęcia się zapomnia­nym teatrem Jana Kasprowicza i pierwsze w Polsce Ludowej ukazanie na scenie dramatu te­go charakterystyczn