Od dłuższego czasu trwa u nas dyskusja na temat wartości polskiego tea­tru. W prasie krajowej i zagranicznej czyta się o nim bardzo dobre opinie. W kulaurach i nieraz w dyskusjach pu­blicznych i prywatnych słyszy się natomiast, że źle się dzieje w państwie duńskim, że jest coraz gorzej. Jak więc jest naprawdę? Wiele światła rzuciły na tę sprawę XV Warszawskie Spotkania Tea­tralne, które zakończyły się nieda­wno. Cóż wykazały? Przede wszyst­kim, że prawda jest jak zwykle, znacznie bardziej skomplikowana, niż mogło by się to wydawać. Gdy­by sądzić po tych czterech przedsta­wieniach, które zostały zaprezento­wane w Warszawie teatr nasz jest bardzo dobry. Chwilami chciałoby się nawet powiedzieć: znakomity. Spotkania pokazały bowiem jego szczytowe możliwości w tej chwili. Jeśli zaś dodać do tego przeglądu wybitne spektakle teatrów warsza­wskich (które przecież w Spotkaniach nie uczestniczą) obraz byłby jeszcze piękniejszy. Zaryso