Ja, obywatel Donosek, podmiot liryczny pisanych tuż po straszliwej nocy z 12 na 13 grudnia 1981 ro­ku "Donosów" Sławomira Mrożka, donoszę pokor­nie, że byłem tępym strusiem. Gdy wreszcie na­stał dzień, gdy wybuchła słoneczna dwudziestolat­ka donoszenia oficjalnego, czas składania bezkom­promisowych autokrytyk, ja tchórzliwie wsadziłem głowę w piasek i do dziś nie donosiłem. Ohyda! Ale to się zmienia, proszę wielkiego KC, przez samo C oczywiście. Oto donoszę na siebie, że w poniedzia­łek, 17 września 2001, o godz. 13.57, nie donio­słem na siebie. Wtedy właśnie w "Gazecie Wyborczej" przeczyta­łem kolejną odezwę Szefa Biura Teatralnych Odezw Rozrachunkowych, towarzysza Romana Pawłowskiego. W odezwie "Towarzysz Chaplin", towarzysz Pawłow­ski pisze o sztuce teatralnej to­warzysza Tadeusza Słobodzianka "Sen pluskwy", głów­nie zaś o spektaklu, który we­dle tej sztuki wyreżyserował w łódzkim Teatrze Nowym towarzysz-nestor Kazimierz Dej­m