Po obejrzeniu Wieczoru zbrodniarzy José Triany w Sali Prób warszawskiego Teatru Dramatycznego przypuszczałem, że przeczy­tam recenzje wnikliwie nawiązujące do Za­polskiej. Rzecz bowiem dotyczy strasznych dzieci strasznych mieszczan (tyle że kubań­skich) i naskórkowe streszczenie tematu pobudza do analogii z domem pani Dul­skiej. A stąd już niedaleko do grymasów znużenia i pretensji, że wszystko to słysze­liśmy już wcześniej, ale w formie prostej, bez nawiązywania do dramaturgii Geneta itp. Większość recenzentów gazet codzien­nych nie zawiodła moich oczekiwań. Przed­stawienie zostało przyjęte raczej nieprzy­chylnie, zarzuty - Skoncentrowane wokół przywoływania pamięci Zapolskiej - do­tyczyły głównie rozczarowania rzekomo płytką zawartością myślową sztuki Triany. Bo jeśli już sięga się po kilkupiętrową architekturę dramaturgiczną "teatru w teatrze", jeśli korzysta się z awangardowych poszukiwań formalnych - to należałoby mieć