Wystarczy zajrzeć do świetnej książka Stanisława Dąbrow­skiego i Ryszarda Górskiego "Fredro na scenie", aby w roz­dziale dotyczącym komedii "Damy i huzary" znaleźć cały rejestr trudności z jakimi borykali się przy wystawiania tej sztuki aktorzy i reżyserzy w jej scenicznych dziejach. Rzecz zawsze zasadzała się na tym, iż komedia ta "pozba­wiona specjalnie eksponowanych ról solowych" wymaga starannego przygotowania zespołu odtwarzającego występu­jące w niej postacie, zharmonizowania gry wszystkich wy­konawców. W ocenach więc różnych realizacji utworu pow­tarzają się często zarzuty przejaskrawienia postaci, zwłasz­cza żeńskich. Fragment jednej z recenzji: "Huzarzy byli wszyscy dobrzy (...) Ale Damy! Niech im geniusz sztuki nie pamięta takie sprofanowania teatru. Zdawało się, że mamy szopkę przed sobą". Jak więc wygląda dzisiejsza inscenizacja "Dam i huza­rów", którą oglądamy w Teatrze Powszechnym? W pew­nym sensie zostało zmienione m