Jak to dobrze, że mamy w swoim narodowym reper­tuarze komediowym kilka murowanych "pewniaków"; nie trzeba ich nawet odku­rzać, a można wystawiać ku uciesze serc i uszu, ku po­żytkowi i zabawie. Większość z nich, to prawda, firmowa­na jest podpisem hrabiego Aleksandra Fredry, autora który bije ciągle rekordy tea­tralnego powodzenia, ale mi­mo to dla wielu nie jest ko­mediopisarzem aż na tyle znanym, by nie intrygować, ciekawić i zaskakiwać. Na­wet w sytuacjach (jakże już, niestety, rzadkich!), gdy teatr nie ma wobec Fredry tendencji odkrywczych, a widz może mieć przekonanie, że to co ogląda, najpewniej przypomina oryginał. Na szczęście, tak właśnie postąpił Teatr Ziemi Mazo­wieckiej prezentując "Damy i huzary", przedstawienie przygotowane starannie, z poczuciem humoru i kome­diowego tempa, zrealizowane na miarę sił i możliwości ze­społu, który rozporządza określoną kadrą aktorską. To nie bezpodstawny zarzut; zwykło się bowiem uparcie