Po premierze "Dam i huzarów" Ale­ksandra Fredry w warszawskim tea­trze "Bagatela'' w 1921 r. - ówczes­ny recenzent teatralny "Czasu" T. Boy-Żeleński pisał: "W swoim rodzaju "Damy i huzary" nie ustępują najlepszym utworom fredrowskim; lekkość i misterność fa­ktury, wysnucie akcji z samej gry charakterów bez żadnych mechanicz­nych powikłań: przedziwne skojarze­nie humoru z sentymentem, otworze­nie perspektywy na heroiczny poemat, w którym ten utwór jest jak gdyby prześlicznym scherzo - to wszystko sprawia, iż "Dam i huzarów" słucha się zawsze z jakąś rzewną rozkoszą". A w cztery lata później po premie­rze w Teatrze Narodowym; "Te "Damy i huzary" uchodzą ra­czej za jeden z pomniejszych jego utworów, a cóż to za klejnocik czy­stej wody! Niby to drobne, niby to błahe, ale kiedy się wpatrzyć w to misterne dzierganie nitek, kiedy się wsłuchać w rytm dialogu, kiedy się wczuć w to przedziwne zmieszanie sentymentu z humorem, doznaje się tego,