Zacząć trzeba od pytania: czym w zasadzie jest "Parasolka" Franka Dunai? Adaptacją opowiadania "Trzy lata" Antoniego Czechowa, czy też samo­dzielną sztuką teatralną? Jak na adaptację, panuje tu zbytnia do­wolność w traktowaniu tematów "Trzech lat", budowanie dialogów z oddalonych od siebie fragmentów opo­wiadania, wkładanie w usta jednych postaci, słów zaczerpniętych z wypo­wiedzi i monologów wewnętrznych innych, wreszcie zmiana kontekstów, w jakich padają kwestie - czyli w za­sadzie zmiana ich sensów. Jeżeli zaś, traktować "Parasolkę" jako samodziel­ny utwór teatralny, to dedykację, pod­pisaną przez Franka Dunai: "wszyst­kim, którzy żałują, że Czechow nie napisał więcej sztuk", trzeba by po­traktować jako wyraz godnego poza­zdroszczenia samopoczucia autora. Pro­blem, pozornie, mało istotny - w końcu i tak scena, w tym wypadku scena warszawskiego Teatru Dramaty­cznego, podejmuje trud przekonania nas, że "Parasolkę" wystawić warto. A