Ostatnia, sobotnia pre­miera na scenie w piw­nicy przy ul. Sławkow­skiej Starego Teatru zmusza nas do myślenia. Jeśli się dzie­je tak, że przez obrazy zawar­te w sztuce przyobleczonej w ciała aktorek, w ich kostiumy, w scenografię - dociera do nas zdolność do refleksji, jeśli przez śmiech, prawdziwy, gromki śmiech docieramy do przerażającej ciszy na widow­ni - to znaczy, że teatr zwy­ciężył, że spełnił swe zadanie. Wiem, że zastęp pięknoduchów obruszy się na te słowa, ale udało mi się już raz (30 lat te­mu!) zaczepić w związku z przedstawieniem "Krzeseł" Ionesco jednego takiego filozo­fa, konkretnie lwowskiego re­cenzenta, który oburzył się, kiedy przeczytał me słowa o odczytaniu wspomnianego dzie­ła jako próby ataku na fa­szyzm. Dawne to czasy i teraz możemy spokojnie obserwo­wać, jak niektórzy, nawet naj­silniejsi w pięknoduchostwie przeplatanym donosami zaczy­nają szukać powodów do wła­snych zamyśleń. Może nawet o w�