W spuściźnie Kafki pozostały trzy niedokończone powieści, garść opowiadań, listy, dzienniki; dramatu nie było. Wydaje się jednak, że ten pisarz stosunkowo większy wpływ wywarł na dramatopisarzy połowy XX wieku niż na prozaików. Dotyczy to zarówno struktury utworów, jak wizji świata. Paraboliczność tej pierwszej, utwierdzoną w drobiazgach codziennych realiów, wykorzystują zarówno Beckett jak Ionesco, Pinter jak i Amerykanie. Również wizja świata jako zagadki, z której - przeciwnie niż to bywa z zagadkami - znamy tylko rozwiązanie: śmierć, resztę natomiast musimy dopiero zrekonstruować we wstecznym niejako procesie, także i ta zagadkowa wizja jest sytuacją bardziej dramatyczną niż narracyjną. Być może zresztą działa tu przede wszystkim "stopień zużycia materiału" to, co w prozie odsyłałoby wprost do źródła, a nawet nadawało jej charakter z lekka plagiatorski, to w dramacie, nie strzeżonym prawami autorskimi Kafki, wydawać się może