Trwa świetny okres w war­szawskich teatrach prezentacji dramaturgii radzieckiej i rosyj­skiej: ta pierwsza wsławiła się kilkoma nawet znakomitymi pre­mierami, zarówno w grudniu ubiegłego roku, jak i styczniu bie­żącego roku. Dwie z tych premier zaliczyć można do nowatorskich, wybitnych osiągnięć naszych tea­trów. Mam tutaj na myśli klasy­czną już pozycję w dramaturgii radzieckiej "Optymistyczną tra­gedię" Wsiewołoda Wiszniewskie­go w Teatrze Polskim w insceni­zacji Augusta Kowalczyka oraz "Człowieka znikąd" Ignatija Dworieckiego, współczesnego ra­dzieckiego dramaturga w Tea­trze Dramatycznym. Przedstawienie "Człowieka zni­kąd" jest szczególnym wydarzeniem w życiu teatralnym w obe­cnym sezonie, dlatego temu zja­wisku należy poświęcić więcej miejsca. Podstawową sprawą jest fakt, iż aktualnie dramaturgia radziecka posiada niezwykle boga­te i różnorodne możliwości twór­cze. Istnieje szereg jej podstawo­wych nurtów, które z powod