W teatrach spierają się jeszcze, czy Czechow to sentyment, brzozy i mgła, czy raczej ironia i gorzka drwina. A telewizyjne "Trzy siostry" okazują się spon­tanicznym dowodem, jak bardzo jałowy jest ten spór. Ekran te­lewizyjny odziera inscenizację z całej miękkości prowincjonalnego salonu, z całego tła. Pozbawia tekst i postacie owej osławionej atmosfery, która tylekroć decydowała w teatrach, po­nieważ narzucała się inscenizatorom jako pytanie główne, jako problem nastroju rozmarzenia lub drwiny. "Trzy siostry" tele­wizyjne nie miały nastroju, co poczytujemy twórcom spektaklu za zasługę. Postacie sztuki pozo­stały sam na sam z tekstem i z niego miały wydobyć wszystko. Tak właśnie jak u Czechowa być powinno, ponieważ był to zapew­ne największy w historii literat teatru. W dwudziestowiecznej drama­turgii jest jeden tylko pisarz, któ­ry doświadczenie Czechowa, ja­ko autora tekstu teatralnego posunął o krok dalej - Beckett. W ten sposób zn