Przed kilku laty oglądaliśmy w Teatrze Ateneum "Mewę" An­toniego Czechowa. Przedstawie­nie dalekie było od stereotypo­wych wyobrażeń na temat tego, co "czechowowskie", od jedno­znacznych odpowiedzi na pyta­nia: czy Czechow jest autorem optymistycznym czy pesymistycz­nym? realistą czy symbolistą?, które przecież serio traktował niejeden inscenizator. Janusz Warmiński pokazał wówczas Cze­chowa gorzkiego i mądrego, nie mającego złudzeń co do natury ludzkiej i samego fenomenu ży­cia. Psychologia postaci, znako­micie granych przez m.in. Alek­sandrę Śląską, Jerzego Kamasa, Czesława Wołłejkę, była walo­rem przedstawienia. Zrealizowany obecnie "Wiśnio­wy sad" zdaje się niejedno łączyć z tamtą "Mewą". Nie tylko bo­wiem aktorzy, reżyser i autor przekładu, lecz również, co istot­ne - sposób rozumienia świata przedstawionego i bohaterów tej jak nazwał ją autor, "komedii". Aktorzy zderzają tu słowa wy­powiadane z ukrytymi intencjami post