"Czarująca szewcowa" to jedyna pogodna sztuka w dorobku dramatycznym Lorki. Ale i w niej - obok elementów farsowych, obok feerii dowcipu i kolorowej poezji - można odnaleźć konflikt wyraźnie niekomediowy, oparty zresztą na schemacie dość popularnym w literaturze europejskiej. Napięcie dramatyczne bowiem rodzi się tutaj z różnicy wieku pomiędzy mężem a żoną, a także z różnicy ich osobowości. Chociaż Lorca nazwał tę sztukę "farsa violenta" (gwałtowna, jaskrawa), był jednak w pełni świadom możliwości poważnego potraktowania głównego wątku. Powiedział kiedyś, że pragnąłby ten temat raz jeszcze "pod względem jego tragicznej treści" przemyśleć i inaczej ująć. Powiedział także: "W sztuce tej w gruncie rzeczy jest... tylko jedna bohaterka oraz lud jako masa". Wszystkie w zasadzie dramaty Lorki to dramaty kobiet. W "Czarującej szewcowej", pod zewnętrzną, groteskową warstwą sztuki, zaznaczył Lorca beznadziejność życia bohaterki. Szewcowa